Czy smoczek to wróg czy przyjaciel?               

         Często zastanawiamy się, czy ssanie smoczka jest szkodliwe, czy też wprost przeciwnie, wpływa pozytywnie na kształtowanie rozwoju mowy i usprawnienie aparatu artykulacyjnego. Próbując odpowiedzieć sobie na to pytanie, zasięgamy porady u naszej rodziny, przyjaciół i znajomych, lub zwyczajnie podejmujemy metodę prób i błędów. Sugerując się obiegową opinią, możemy zdecydować się na używanie smoczka, sądząc, że dziecko w ten sposób wyrobi sobie prawidłowy odruch ssania. Obierając zaś drugą metodę, możemy odczuwać potrzebę zastosowania smoczka, jako tzw.: „uspokajacza”.

         Jakie jest zatem zdanie specjalisty na ten temat oraz czy w ogóle warto używać smoczki? Otóż według opinii logopedów, wszystkie smoczki, niezależnie od ich rodzajów, powinny być używane maksymalnie do ukończenia przez dziecko 1 r.ż. Ponadto należy używać go jedynie na noc, jako tzw.: „usypiacz”, a gdy tylko dziecko zaśnie, wyjąć go z jego buzi. Najlepiej byłoby jednak, w ogóle nie zaczynać go używać, aby potem nie musieć się od niego odzwyczajać. Bowiem ssanie smoczka jest uzależniające, nie mówiąc już o używaniu go w ciągu dnia, co całkowicie uniemożliwia dziecku rozwój mowy.

         Patrząc na tę kwestię z punktu medycznego, ortodonci są zdania, że smoczki odpowiedzialne są za wady zgryzu, a co za tym idzie sprzyjają powstawaniu wad wymowy. Najczęściej spotykanymi deformacjami zgryzu są: tyłozgryz oraz zgryz otwarty. Stąd już krótka droga do obniżonego napięcia mięśnia okrężnego warg, a co za tym idzie, do najpopularniejszej wady wymowy: seplenienia międzyzębowego. Należy zatem pamiętać, że odruch ssania, który towarzyszy używaniu smoczka, nie jest tym samym, naturalnym odruchem, który uruchamia się przy ssaniu piersi mamy i nigdy go nie zastąpi.

 

mgr Marta Olszewska